پایان شب سیه، سپید است...

وصیت و سفارش امیر المؤمنین علی (ع) به امام حسین(ع):

پسرم!

 

گنه کار را ناامید مکن.

چه بسا کسى هست که همیشه با گناه است

 

سرانجامش بخیر پایان یابد.

چه بسا آدم خوبی ست در اول عمرش

 

سرانجامش به آتش کشیده شود.

پناه می برم بخدا از آن آتش.

 

 

برگرفته از کتاب الروضه در مبانی اخلاق صفحات 253 الی 256

عمه جان...

چند روزه  هر جایی میریم یا اونجا برای شما بر پا شده یا به اسم شما برپا شده یاحرف و سخنی از شما هست. 

عمه جان! درسته که ما فقط شبای روضه به یاد شما میوفتیم. 

درسته اگه دم در خونت میایم فقط حاجت داریم. 

درسته که رفتیم همه ی چرخامونو زدیم بعدش اومدیم. 

درسته که همه ی کارامون رو کردیم بعد اومدیم میگیم کارمون رو درست کن. 

این ها همه درست.

اما عمه جان ما از کودکی با اسم شما بزرگ شدیم. با یاد شما بزرگ شدیم. 

عمه جان ما از کودکی تو خیابونا پشت دسته های شما بودیم. از بچگی دم در خونه شما بزرگ شدیم. درسته بدی کردیم اما صاحب ما شمایید.عمه ما شمایید.شما اسم ناله هامونید.شما،..

عمه جان شاید دیگر عباس خودش را سقا با وفا نداند.شاید از دیدن روی شما خجالت بکشد. با وفا شمایید

سحر یاد ما باشید....

ماجرای کشیدن نقاشی شام آخر توسط داوینچی

لئوناردو داوینچی هنگام کشیدن تابلوی شام آخر دچار مشکل بزرگی شد: می‌بایست نیکی را به شکل عیسی و بدی را به شکل یهودا، از یاران مسیح که هنگام شام تصمیم گرفت به او خیانت کند، تصویر می‌کرد. کار را نیمه تمام رها کرد تا مدل‌های آرمانیش را پیدا کند.

روزی در یک مراسم همسرایی، تصویر کامل مسیح را در چهره یکی از آن جوانان همسرا یافت. جوان را به کارگاهش دعوت کرد و از چهره‌اش اتودها و طرح‌هایی برداشت.

سه سال گذشت. تابلو شام آخر تقریبأ تمام شده بود؛ اما داوینچی هنوز برای یهودا مدل مناسبی پیدا نکرده بود. کاردینال مسئول کلیسا کم کم به او فشار می‌آورد که نقاشی دیواری را زودتر تمام کند.

نقاش پس از روزها جستجو، جوان شکسته و ژنده‌پوش و مستی را در جوی آبی یافت. به زحمت از دستیارانش خواست او را تا کلیسا بیاورند، چون دیگر فرصتی برای طرح برداشتن نداشت.

گدا را که درست نمی‌فهمید چه خبر است، به کلیسا آوردند: دستیاران سرپا نگه‌اش داشتند و در همان وضع، داوینچی از خطوط بی‌تقوایی، گناه و خودپرستی که به خوبی بر آن چهره نقش بسته بودند، نسخه برداری کرد.

وقتی کارش تمام شد، گدا، که دیگر مستی کمی از سرش پریده بود، چشم‌هایش را باز کرد و نقاشی پیش رویش را دید و با آمیزه‌ای از شگفتی و اندوه گفت: «من این تابلو را قبلأ دیده‌ام!»

داوینچی با تعجب پرسید: «کی؟»

- سه سال قبل، پیش از آنکه همه چیزم را از دست بدهم. موقعی که در یک گروه همسرایی آواز می‌خواندم، زندگی پر رویایی داشتم و هنرمندی از من دعوت کرد تا مدل نقاشی چهره عیسی شوم !!!!»

خانه زشت یا زیبای من و تو

آن روز که آخرین زنگ دنیا می خورد دیگر نه می شود تقلب کرد

و نه می شود سر شخصی را کلاه گذاشت

خدا کند آن روز که آخرین زنگ دنیا میخورد،

روی تخته سیاه قیامت اسم ما را در لیست خوب ها بنویسند

خدا کند حواسمان بوده باشد و زنگهای تفریح

آنقدر در حیاط نمانده باشیم که حیات را از یاد برده باشیم

خدا کند که دفتر زندگیمان را زیبا جلد کرده باشیم

و سعی ما بر این بوده باشد که نیکی ها و خوبی ها را در آن نقاشی کنیم

و بدانیم که دفتر دنیا چرک نویسی بیش نیست

چرا که ترسیم عشق حقیقی در دفتری دیگر است

 

سفید شو...

ایام البیض برخی ماههای قمری از اهمیت ویژه ای برخوردار است و برای آن اعمال ویژه ای نقل شده است. «ایام البیض» یعنی روزهایی که شب‌هایش سفید است. منظور، سیزدهم، چهاردهم و پانزدهم ماه قمری است که «شب‌های مهتاب» دارند.

یکی از دعاهایی که در ایام البیض ماه مبارک رمضان وارد شده است دعای مجیر است. این دعا، دعائی است رفیع الشأن مروىّ از حضرت رسول‏ صلى الله علیه وآله جبرئیل براى آن حضرت آورد در وقتى که در مقام ابراهیم‏علیه السلام مشغول به نماز بود و کفعمى در بلد الأمین و مصباح این دعا را ذکر کرده و در حاشیه آن اشاره به فضیلت آن نموده.  از جمله فرموده:

هر که این دعا را در ایّام البیض ماه رمضان بخواند گناهانش آمرزیده شود اگر چه بعدد دانه‏هاى باران و برگ درختان و ریگ بیابان باشد و براى شفاء مریض و قضاء دین و غنا و توانگرى و رفع غم خواندن آن نافع است.

فرازهای آغازین این دعا در ادامه می آید. برای دریافت کامل آن به مفاتیح الجنان مراجعه نمایید:

 

سُبْحانَکَ یا اَللَّهُ، تَعالَیْتَ یا رَحْمنُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ یا مُجیرُ، سُبْحانَکَ‏ 

 

منزهى اى خدا برترى تو اى بخشنده پناه ده ما را از آتش اى پناه ده منزهى‏ 

 

یا رَحیمُ، تَعالَیْتَ یا کَریمُ، اَجِرْنا مِنَ النَّارِ یا مُجیرُ، 

 

اى مهربان برترى تو اى کریم پناه ده ما را از آتش اى پناه ده 

 

 

برای این خوار گشتم...

ابوحمزه ثمالی در دوران امام سجاد(ع) شخصیتی مانند سلمان در زمان پیامبر اکرم(ص) بوده است . در روایتی از امام رضا علیه السلام آمده است که ابوحمزه در دوران خود همانند لقمان حکیم بوده است.  وی فردی مورد اعتماد و امانت دار بود و چهار نفر از امامان شیعه (امام سجاد، امام باقر(ع)، امام صادق(ع) و امام کاظم (ع) ) را ملاقات کرده بود. ابوحمزه ثمالی یکی از اصحاب خاص امام سجاد(ع) بود که با ایشان انس خاصی داشت. دعای شریف امام سجاد(ع) که طولانی‌ترین دعای سحر ماه رمضان است، از طریق ابوحمزه روایت شده و به همین علت «دعای ابوحمزه ثمالی» نام گرفته است.

 

در بخشی از این دعا، امام سجاد علیه السلام یکی از نتایج خوار شدن انسان را عدم حضور در جلسات علما معرفی می کند و اینگونه عرضه می دارد:

 

لَعَلَّکَ فَقَدْتَنی مِنْ مَجالِسِ الْعُلَمآءِ فَخَذَلْتَنی

 

شاید مرا در مجلس علما، نیافته‌ای پس خوارم کرده‌‌ای